از سرو مرا بوی بالای تو می آید

وز ماه مرا رنگ و سیمای تو می آید

هر نی کمر خدمت در پیش تو می بندد

شکر به غلامی حلوای تو می آید

هر نور که آید او از نور تو زاید او

می مژده دهد یعنی فردای تو می آید

گل خواجه سوسن شد آرایش گلشن شد

زیرا که از آن خنده رعنای تو می آید

هر گه ز تو بگریزم با عشق تو بستیزم

اندر سرم از شش سو سودای تو می آید

چون برروم از پستی بیرون شوم از هستی

در گوش من آن جا هم هیهای تو می آید

اندر دل آوازی پرشورش و غمازی

آن ناله چنین دانم کز نای تو می آید

روزست شبم از تو خشکست لبم از تو

غم نیست اگر خشکست دریای تو می آید

زیر فلک اطلس هشیار نماند کس

زیرا که ز بیش و پس می های تو می آید

از جور تو اندیشم جور آید در پیشم

بینم که چنان تلخی از رای تو می آید

شمس الحق تبریزی اندیشه چو باد خوش

جان تازه کند زیرا صحرای تو می آید